Weblog burgemeester

In de vergadering van de gemeenteraad spraken we woensdagavond over het onderwerp participatie. Hoe kan het samenspel tussen inwoners en gemeente (raad, college en ambtenaren) zo goed mogelijk verlopen. Natuurlijk zien we op dit moment al een heleboel goede voorbeelden. Ook in onze gemeente hebben we de zaak zo georganiseerd dat allerlei initiatieven via bijvoorbeeld de dorpencontactfunctionarissen op de juiste plek in het gemeentelijk apparaat terecht komen.

Het Rijk publiceerde de cijfers over de huisvesting van statushouders. De Fryske Marren staat landelijk op de vierde plaats van gemeenten die meer konden doen dan de opdracht die ze kregen. Of dat ook dit jaar gaat lukken is de vraag, maar we doen het tot nu toe, samen met de woningcorporaties, heel goed. Verder zijn we op Rijksoverheid.nl toegevoegd aan de lijst gemeenten die inmiddels beschikken over voldoende leden voor de stembureaus bij de verkiezingen in maart. Mooi dat honderden mensen zich beschikbaar stellen, en nog mooier dat er veel jongeren bij zijn. Dat zijn mooie berichten.

Ook via deze blog wil ik alle lezers nog een goed 2021 toewensen. Laten we proberen om dit jaar van gewone dagen bijzondere te maken.
Ik hield woensdagavond mijn nieuwjaarstoespraak, samen met de wethouders die vertelden over hun plannen voor verschillende onderwerpen. Het is allemaal op Youtube terug te vinden.

De laatste dagen voor de jaarwisseling zijn voor gemeenten anders dan andere dagen. Veel medewerkers en bestuurders genieten van een aantal welverdiende vrije dagen. Anderen zijn gewoon aan het werk. De milieuterreinen zijn open en de oud papier containers worden verspreid. De balies zijn ook open.  Maar voor een deel van de mensen is het extra druk. Zoals ieder jaar vraagt het oud en nieuw-gebeuren veel aandacht. De buitendienst zorgt ervoor dat containers worden weggehaald en afvalbakken worden afgesloten. De draaiboeken krijgen een laatste update. Daar zijn de medewerkers bij betrokken die zich bezighouden met veiligheid, handhaving en communicatie.

We zijn alweer bijna aan het eind van 2020 gekomen. Een bijzonder en bewogen jaar. Oars as oars. De laatste weken van dit jaar zullen we ons vast nog lang herinneren. Premier Rutte kondigde aan het begin van deze week een serie nieuwe maatregelen aan die ons leven de komende vijf weken nog meer beperken. We zijn na negen maanden allemaal coronamoe maar moeten toch door de komende weken heen. Scholen dicht, niet meer naar kantoor, bijna alle winkels dicht en ook bibliotheken, schouwburgen, zwembaden en nog veel meer voorzieningen moeten de deuren sluiten. We mogen nog maar met zijn tweeën buiten zijn en ook niet meer dan twee mensen thuis ontvangen. Alleen tijdens de kerstdagen mag er nog een derde persoon op bezoek komen.

Vorige week eindigde ik mijn weblog met een opmerking over inwonersparticipatie. We zijn in onze gemeente aan het nadenken over een nieuwe manier van werken waardoor er een meer eigentijdse vorm van samenwerking tussen inwoners en gemeentebestuur gaat ontstaan. In januari zal de gemeenteraad een plan hiervoor behandelen.

Het is deze week alweer vijf jaar geleden dat ik ben begonnen aan mijn werk als burgemeester in De Fryske Marren. Ik moet zeggen dat deze jaren voorbij zijn gevlogen. De installatievergadering op 1 december 2015 lijkt nog maar kort geleden. Dat komt waarschijnlijk omdat er in de afgelopen jaren heel veel is gebeurd. Veel mooie gebeurtenissen, maar ook een aantal hele verdrietige. Het ‘gewone’ bestuurlijke werk met hoogte- en dieptepunten en daarnaast ook heel bijzondere momenten. Het afgelopen jaar is een jaar zoals we dat nog nooit hebben gehad. Juist nu waardeer je al die bijzondere zaken uit de voorgaande jaren nog meer. Dit jaar was er immers één zonder evenementen, werkbezoeken, culturele hoogtepunten en bijeenkomsten die je bij blijven.

Wat moeten de mensen in het gebied tussen Sint Nicolaasga en Doniaga geschrokken zijn op 26 november 1943, nu precies 77 jaar geleden. Een Amerikaanse bommenwerper die de naam Las Vegas Avenger droeg stortte daar neer. Vier bemanningsleden kwamen om het leven, enkele werden gelijk gearresteerd en een aantal wist te ontsnappen. Zij kregen hulp van dappere mensen uit de omgeving, maar werden later toch ook krijgsgevangen gemaakt. Deze geschiedenis is beschreven in enkele boeken over de Tweede Wereldoorlog. En het verhaal wordt verteld door mevrouw Nijholt. Als meisje van 13 was ze ooggetuige van het neerstorten.

Nu het vuurwerkverbod is afgekondigd richt de aandacht zich op het carbidschieten. Carbid is nu al niet meer aan te slepen. Normaal is het carbidschieten een traditie die in stand wordt gehouden door vriendenploegen in de noordelijke en oostelijke provincies van ons land. Maar dat zou dit jaar wel eens anders kunnen zijn. Randstedelingen schijnen ook massaal carbid in te slaan. FNP Fryslân vreest het ergste. In de Randstad is men niet gewend om met carbid om te gaan. Omdat carbidschieten niet zonder risico is is een ongeluk snel gebeurd. De FNP roept de mensen in het westen op om voor hun eigen veiligheid van het carbid af te blijven. Deze traditie is voor het platteland, niet voor de Randstad. De oproep zette mij aan het denken.

Sint Maarten is weer geweest. Normaal is dit een ongedwongen gebeuren. Kinderen gaan langs de deuren. Ze zingen een lied en krijgen een traktatie. Een traditie die in onze dorpen en wijken een onderdeel van de lokale mienskip is. Dit jaar moest het anders. In kleine groepjes, ouders op afstand, op anderhalve meter van de deur. Minder spontaan, maar de tassen van de kinderen raakten ook nu weer vol.

Zo nu en dan moet je als burgemeester het besluit nemen om iemand tegen zijn wil op te laten nemen in een GGZ-instelling. Een crisismaatregel. Iemand is op dat moment een gevaar voor zichzelf of voor zijn omgeving. Natuurlijk neem ik zo’n besluit niet zomaar. Er ligt altijd een advies van een psychiater aan ten grondslag.

Deze week was het weer de Fryske Foarlêswike. Ik vind het ieder jaar weer een feest om één of twee verhaaltjes over Tomke te mogen voorlezen op een peuterspeelzaal en daarna te horen wat de kinderen zelf te vertellen hebben. Dit jaar, ik had in Aldegea zullen voorlezen, kon het natuurlijk niet doorgaan. Maar de Afuk bedacht een alternatief. En nu staan er 12 filmpjes op YouTube. Twaalf Friezen, van Foppe de Haan tot Sybrand Buma lezen een Tomke-verhaaltje voor. Ik mocht ook meedoen. Iedereen kan dus nu luisteren naar de belevenissen van Tomke en zijn vrienden.

Wat een enorme hoeveelheid onderwerpen kwam er deze week voorbij. Als college van burgemeester en wethouders gingen we met de gemeenteraad in gesprek over de begroting voor volgend jaar. En dat op het moment dat net de laatste hand is gelegd aan de Perspectiefnota waarin de meest actuele financiële ontwikkelingen voor volgend jaar worden beschreven. Eigenlijk is dit alweer de eerste wijziging op de begroting, terwijl die begroting zelf nog niet eens door de gemeenteraad is vastgesteld.

In zorgcentrum Suderigge in Lemmer is op dit moment sprake van een behoorlijke uitbraak van het coronavirus. Zes bewoners blijken besmet te zijn. Ze krijgen natuurlijk alle zorg die nodig is. Ook vier personeelsleden zijn op dit moment ziek. Ze zitten in thuisisolatie en hopen snel weer gezond te zijn en weer aan het werk te kunnen gaan. Ik sprak met de bestuurder van Hof en Hiem, waar Suderigge onder valt, over alle maatregelen die getroffen worden om te zorgen dat niet nog meer mensen ziek worden. Hij vertelde dat het problematisch kan zijn wanneer er in een verzorgingstehuis plotseling vier personeelsleden afwezig zijn. Hoe regel je dat de zorg gewoon door kan gaan? Maar in dit geval was het probleem snel opgelost.

Ik word er niet vrolijk van wanneer ik een hele dag thuis aan het werk ben. Natuurlijk ben je bezig met mailen, bellen, appen en digitaal vergaderen en kom je ook thuis tijd tekort, maar het is anders dan normaal. Niet even een praatje met iemand op de gang van het gemeentehuis, niet even de straat op en daar een spontaan gesprek hebben. En vooral: niet op bezoek bij mensen, organisaties en evenementen.

Vorige week riep ik op om nog een tijdje vol te houden in de strijd tegen corona. Voor jezelf en voor de mensen om je heen. Met het naleven van de simpele basisregels komen we een heel eind. Dat was vorige week de essentie van mijn blog.

Ik schrijf deze blog op donderdagavond. In Joure hadden we vandaag de Jouster Merke en de Agrarische Schouw zullen hebben. De 544e editie van de Merke, de oudste jaarmarkt ter wereld. Al een aantal maanden geleden leek het verstandig om deze evenementen af te blazen. Het zou immers niet lukken om vele duizenden mensen coronaproof in het centrum te laten verblijven.

Onze Koning las dinsdagmiddag de Troonrede voor. Zoals iedere derde dinsdag van september. Maar dit jaar in heel andere omstandigheden. Corona eist een andere invulling van bijna alle bijeenkomsten en evenementen, dus ook van de traditionele start van het politieke jaar. Een andere locatie, geen rijtoer, veel minder mensen en niet de pracht en praal die bij de traditie hoort. En ook de inhoud van de Troonrede was anders dan gebruikelijk. De Koning sprak over het verdriet in ons land én over de veerkracht die er is om gezamenlijk de crisis te overwinnen.

‘Samen met inwoners vorm geven aan de gemeente, daar doe ik het voor’, schreef ik twee weken geleden. Op die manier kunnen werken is één van de mooiste onderdelen van het werk van gemeentebestuurders. Een ander mooi onderdeel is de afwisseling in het werk. En in onze gemeente is er altijd afwisseling. Eind vorige week mocht ik een groep collega’s uit het land ontvangen en ook een aantal bijzondere plekken in De Fryske Marren laten zien. De groep was onder de indruk van de afwisseling die ik kon laten zien. Afwisseling in landschap, in verschillende dorpen én een stad, afwisseling in activiteiten en nog veel meer.

De gemeenteraad vergaderde deze week. Op zich natuurlijk niet ongewoon, want de raad komt regelmatig bij elkaar. Maar toch was het woensdagavond een bijzondere vergadering. Voor het eerst in een half jaar kwamen we weer bij elkaar op de plek die daarvoor is bedoeld: de raadzaal in gemeentehuis Herema State. Zes maanden hebben we digitaal vergaderd. We maakten net als bijna alle gemeenten gebruik van een tijdelijke wet die het mogelijk maakt om ook op een digitale manier besluiten te nemen.

Mijn vakantie is weer voorbij. Dit jaar een vakantie in eigen land. En, zo gaat dat dan, overal kijk je om je heen om te zien hoe de horeca, de winkeliers en gemeenten omgaan met de coronaregels. Kunnen we er nog iets van leren? Het viel op dat er in de horeca heel verschillend wordt omgegaan met bijvoorbeeld de gezondheidscheck van de bezoekers. Van helemaal niet tot veel te uitgebreid. Daar valt nog wel iets te verbeteren. Op het gebied van de inrichting van de openbare ruimte is het ook erg verschillend. Soms merk je bijna niets van de 1,5 meter-regel en in andere plaatsen word je er voortdurend op gewezen. In één van de plaatsen waar we waren kwam je overal een tekst op de straten tegen: “Voor wie doe jij het?” Geen opdracht, maar een vraag. Een mooie manier om mensen even aan het denken te zetten.

De zomervakanties beginnen. Vanaf dit weekend hebben de leerlingen van het basis- en voortgezet onderwijs vakantie. Ook de lokale politiek stopt even met vergaderen. In twee raadsvergaderingen hebben we in De Fryske Marren deze week de crisisnota behandeld. Een soort seizoensafsluiting. De komende zes weken zijn er geen vergaderingen. Halverwege augustus starten we weer. Maar dat wil niet zeggen dat er de komende weken niets gebeurt. Integendeel. Het college van b en w vergadert gewoon door. Natuurlijk gaan de leden van het college ook op vakantie, maar niet allemaal tegelijk en dus kan het werk doorgaan. En er is genoeg te doen.

In mijn blog van vorige week beloofde ik om deze week iets over de gemeentefinanciën te schrijven. Dat doe ik ook. Maar eerst iets over de persconferentie die het kabinet woensdagavond hield. Het lijkt alsof er vanaf 1 juli nog maar één hoofdregel geldt, de anderhalve meter-regel en dat er verder weer heel veel mogelijk wordt. De eerste clubs die een evenement of een andere activiteit willen organiseren hebben zich gelijk al gemeld.

Als gemeentebestuurder ga je regelmatig van het ene overleg naar het andere. En onder de huidige omstandigheden komen er ook allerlei nieuwe overlegclubjes bij. Daarbij komt dat de meeste overleggen op dit moment digitaal plaatsvinden. Terwijl we in het pre-coronatijdperk vaak nog de reistijd tussen de vergaderingen konden gebruiken om even om te schakelen, stuiteren we nu van het ene Teamsoverleg naar de volgende Zoomvergadering. En zo nu en dan gelukkig ook weer een ‘echt’ overleg waarbij je elkaar weer fysiek ontmoet. Intensieve tijden dus.

Van verschillende kanten kreeg ik de vraag of ik een weblog zou willen wijden aan de naamgeving van het Burgemeester Krijgerplein in Lemmer. Het is een kwestie die de gemoederen in Lemmer, en daarbuiten, al een tijd bezighoudt en waarover een besluit van het gemeentebestuur mag worden verwacht.

Komen we zo langzamerhand weer in een normale situatie? Er is immers in korte tijd veel veranderd. De horeca mocht deze week weer open. Terrassen zaten vol met het mooie weer. De basisscholen gaan volgende week weer normaal functioneren. De leerlingen van het voortgezet onderwijs mochten weer naar school. En wie weet wordt volgende week besloten dat de campings weer volledig open kunnen.

Half Nederland kent nog wel een paar regels van het liedje dat Annie M.G Schmidt in 1965 schreef voor één van haar musicals: “Op een mooie pinksterdag, samen in de zon”. Het pinksterweekend van 2020 begint. Maar het is niet net als andere jaren. Geen Elfstedentocht op de fiets, geen Bondspartij in Franeker en geen Pinksterfeest in Veenklooster. Het Coronavirus beheerst nog steeds onze samenleving. Veel activiteiten en evenementen gaan niet door.

Johann Sebastian Bach is ongetwijfeld de bekendste componist uit de geschiedenis. Wanneer ik één van zijn vele composities hoor, of zelf probeer te spelen, raak ik telkens weer onder de indruk van de schoonheid, de creativiteit en het vakmanschap die er in doorklinkt. Dat gebeurde een paar weken geleden ook. Tijdens de wekelijkse kerkdienst die Omrop Fryslân uitzendt vanuit de Martinikerk in Franeker, werd een aria uit een cantate gezongen.

Mensen zijn heel verschillend. In deze corona-tijd is dat soms erg zichtbaar. Sommigen zijn bezorgd. Bezorgd om ziek te worden, bezorgd om wat er in de wereld dichtbij en veraf gebeurt of bezorgd, zelfs angstig, omdat ze niet weten hoe met de situatie om te gaan. Anderen zijn rustig of berustend. Bewust van de situatie zien ze wel wat er gebeurt, doen hun ding en gaan hun gang. Een derde groep is nonchalant; er zijn weliswaar regels, maar ook als ik tot het randje ga kan mij  toch weinig overkomen? En je hebt de groep die zich niets van de regels aantrekt, ze bewust overtreedt. Stoer doen, noemde premier Rutte dit gedrag.

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst op de avond van 4 mei thuis was en naar de herdenkingsplechtigheid op de Dam in Amsterdam keek. Dit jaar hadden we geen keus. Naar de herdenking in eigen dorp of stad konden we niet. Maar de tv-beelden van het lege plein en de kleine groep mensen die daar getuige was van het leggen van de kransen maakten indruk. En diepe indruk maakte de toespraak van onze Koning.

Herdenken en vieren op 4 en 5 mei doen we dit jaar thuis. Net zoals we een week geleden Koningsdag vierden. De dagen waarop we in ons land het meest met elkaar verbonden zijn kunnen we, door het coronavirus gedwongen, niet samen beleven. Niet met elkaar de straat op, niet meelopen in een stille tocht en niet naar het bevrijdingsfestival. En dat in het jaar waarin we uitgebreid aandacht zouden besteden aan 75 jaar bevrijding. Het is heel jammer dat een groot aantal prachtige initiatieven, waar heel veel mensen mee bezig waren, niet door kunnen gaan.

De lintjesregen is voor iedere burgemeester één van de hoogtepunten van het jaar. Wat is er nu mooier dan een aantal inwoners te mogen verrassen met een Koninklijke onderscheiding. Een onderscheiding die ze krijgen omdat ze zich jarenlang als vrijwilliger voor onze samenleving hebben ingezet. Uiteindelijk neem de Koning het besluit om het lintje toe te kennen, maar daar gaat een hele procedure aan vooraf. En die begint aan de basis. Het bestuur van een vereniging, of de mensen om de vrijwilliger heen vinden dat hij of zij een onderscheiding verdient voor het vele werk dat is gedaan. Zonder voordracht geen onderscheiding en daarmee wordt het Koninklijk Besluit gedragen door de samenleving. En voor een burgemeester is het mooi om met de uitreiking een bijdrage aan die waardering vanuit de samenleving te kunnen leveren.

Woensdagavond, zeven uur. Ik ging de deur uit en zag dat bij verschillende huizen de vlag nog was uitgestoken. En ik hoorde om mij heen de klokken luiden. In de auto luisterde ik naar de persconferentie van premier Mark Rutte en minister Hugo de Jonge. Tien minuten later, in het gemeentehuis, bereidde ik me samen met de mensen van de raadsgriffie voor op de digitale raadsvergadering.

Ik werd deze week getroffen door een foto, op twitter, van onze minister-president. Mark Rutte stak in een kerk in Den Haag een kaars aan. Hij schreef erbij dat in deze paastijd -voor velen een tijd van gezamenlijkheid, rituelen en tradities- vooral de stilte overheerst en het meeleven met het verdriet van velen. En toch is Pasen een feest van hoop, zo eindigde de tweet. Rutte heeft gelijk. Er is de laatste weken heel veel stilte. In allerlei opzicht. Stilte overheerst omdat het coronavirus heerst. Op straat, in scholen en veel bedrijven is het letterlijk stil. In gezinnen en families is het stil omdat er iemand ernstig ziek is, vecht voor zijn leven, of sterft. Elkaar ontmoeten is lastig, op vakantie gaan is er nu niet bij. We zijn even teruggeworpen op onszelf en onze naasten. Een periode van inkeer. En dat past ook wel weer in de paastijd.

De Kampioen, het blad van de ANWB, viel deze week in de bus. Er staat een mooi artikel over Gaasterland in. Enkele citaten: “Fietsen door Gaasterland, een feest!” en “Sloten, misschien wel de mooiste van de Friese elf steden”. Dat wisten wij, als inwoners van De Fryske Marren, natuurlijk al lang. Mooi dat de ANWB dit ook aan hun miljoenen leden vertelt. Maar voorlopig kunnen die leden nog niet van al dat moois genieten. Onze minister-president riep ons op om vooral thuis te blijven en niet op vakantie te gaan. Wie een stukje wil lopen of fietsen moet dat nu in eigen omgeving doen. En afstand tot anderen blijven houden. Want alle maatregelen om het coronavirus te bestrijden zijn verlengd. Tot en met 28 april moeten we ons er aan houden.

Natuurlijk gaat het gewone werk ook door. Dus wordt er gewerkt aan het jaarverslag over 2019. En dus nemen we in de collegevergadering besluiten over bestemmingsplanwijzigingen en zaken als de Regionale Energie Strategie. Bouwplannen moeten immers verder en we moeten voldoen aan de doelen van het klimaatakkoord. Maar vrijwel alle aandacht van de wethouders en mijzelf gaat uit naar de coronacrisis en de gevolgen daarvan. Die gevolgen worden steeds duidelijker zichtbaar.

Aan het begin van de week schreef ik al onze inwoners een brief. We zitten in een bijzondere situatie. Er heerst een griepvirus waarvoor nog geen vaccin is. Het grijpt over de hele wereld om zich heen. Ook bij ons. Steeds meer mensen worden ziek. De meesten hebben gelukkig slechts lichte klachten, maar sommigen worden erg ziek. Ook in ons land zijn al tientallen mensen aan het virus overleden.

Wat kan er in een week veel veranderen. Nog geen coronagevallen in Fryslân schreef ik vorige week. Inmiddels is de situatie helemaal veranderd. De afgelopen dagen stonden volledig in het teken van het virus. Ook in het Noorden van het land zijn er nu mensen die ziek geworden zijn. In onze gemeente zijn het er, nu ik dit schrijf, al drie. Mensen die nu met hun gezin in thuisisolatie zitten of, zoals een meneer in Balk, in het ziekenhuis liggen. Uit de informatie die ik van de GGD krijg, of uit een gesprek met de patiënt zelf, leid ik af dat er gelukkig geen sprake is van heel ernstige situaties. Maar toch. We moeten ons voorbereiden op meer ziektegevallen.

Voor iedere beroepsgroep geldt dat je zo nu en dan aan bijscholing moet doen. Je moet bij de tijd blijven om je vak goed uit te kunnen oefenen. Voor burgemeesters is dat niet anders. Daarom was ik deze week een aantal dagen bij de jaarlijkse Burgemeestersconferentie. Die stond dit jaar in het teken van democratie, rechtsstaat en integriteit. Onderwerpen die heel actueel zijn. En in het licht van 75 jaar vrijheid zijn ze ook van groot belang. Goed dus om daar in alle rust bij stil te staan.

De agenda voor deze week laat een groot aantal reguliere afspraken zien. Overleggen met afdelingshoofden, de BenW-vergadering, gesprekken met de secretaris en de griffier, met de politiechef, de raadsvergadering. En dan nog enkele huwelijksjubilea. En zo is de week weer voor een groot deel gevuld met standaard-activiteiten. Die zijn overigens allemaal heel belangrijk, maar om er nu een blog aan te wijden? En dat geldt ook voor minder vaak voorkomende activiteiten. Als burgemeester moet je besluiten nemen of wordt je geïnformeerd over handhavingszaken, integriteitskwesties, het sluiten van drugspanden en nog veel meer, maar ook dat zijn niet echt zaken waarover je uitgebreid kunt schrijven.

In een week waarin veel mensen vakantie hebben ziet mijn agenda er anders uit dan gebruikelijk. Geen dagen waarin van uur tot uur allerlei vergaderingen en gesprekken zijn ingepland. Er is iets meer ruimte. De tijd nemen voor bijvoorbeeld een wat diepgaander gesprek of achterstallige vakliteratuur lezen.

Tijdens een bijeenkomst in Utrecht mocht ik vorige week namens alle Nederlandse burgemeesters een boekje over de relatie tussen overheid en religie in ontvangst nemen. Het boekje is geschreven in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken en de Vereniging Nederlandse Gemeenten. Als het gaat over de manier waarop overheid en religieuze organisaties contact met elkaar hebben, met elkaar omgaan, wordt vaak gesproken over de scheiding tussen kerk en staat.

Een enthousiaste groep mensen uit onze gemeente is hard aan het werk om van de Samenloop voor Hoop een groot succes te maken. Op 19 en 20 juni wordt deze 24-uurs wandelestafette voor het eerst in Joure gehouden.

De leden van de Eerste Kamer debatteerden deze week maar liefst twee dagen over de invoering van de Omgevingswet. Die Omgevingswet gaat per 2021 in, daar is al eerder over besloten, maar aan de invoering zitten nog zoveel haken en ogen dat daar weer een aparte wet voor is gemaakt. Volgende week zal de uiteindelijke stemming plaatsvinden. Als het doorgaat dan wordt vanaf volgend jaar bijna alles wat te maken heeft met ruimtelijke ordening, milieu, water, natuur en bouwen in één wet geregeld. Nu zijn dat er nog 26. De bedoeling van de wet is prima; hoe kunnen we zaken meer op elkaar afstemmen en hoe zorgen we ervoor dat procedures veel korte duren.